អាថ៍កំបាំងឧបសគ្គស្នេហ៍
«នេះជាទិន្នន័យការព្យាបាលទាំងស្រុងរបស់ដេណា
ប្លេកនៅអាមេរិក»
អេដៀនជូតទឹកភ្នែកបន្តិចហើយបែរមកក៏អង្គុយលើសាឡុងមើលឯកសារទាក់ទងនឹងភរិយាជានាមរបស់គេ។
«ដេណា
ប្លេកពិតជាធ្លាប់ទទួលការប៉ះទង្កិចពិតមែនដែលបណ្តាលឱ្យនាងបាត់កងចងចាំ»
«ឯងចេញទៅក្រៅចុះ
ខ្ញុំអានបានហើយ»
ពេលវ៉ិចទ័រចេញទៅបាត់គេក៏គប់ឯកសារនោះទៅនឹងជញ្ជាំង។
អ្នកណាថាគេចង់ដឹងរឿងស្រីដែលធ្វើឱ្យមនុស្សដែលគេស្រលាញ់បាត់បង់ជិវីតទៅ។
កាលពីពេលដែលដេណាទើបមកដល់ហុងកុងភ្លាម
គេនៅឯស៊ុយអែតក៏ត្រលប់មកហុងកុងជាបន្ទាន់ហើយបញ្ជូនឱ្យមនុស្សទៅស៊ើបពីនាង តែពត៌មានទាំងនោះត្រូវបានលាក់បាំងយ៉ាងអាថ៍កំប៉ាំងហាក់បីដូចជានរណាម្នាក់មិនចង់ឱ្យគេដឹងឡើយ
ទើបគេព្យាយាមម្តងទៀត ហើយកបានពត៌មានថានាងពិតជាបាត់បង់ការចងចាំមែន
អេដៀនមិនចង់ឱ្យនាងបាត់បង់ការចងចាំទេ
គេចង់ឱ្យនាងដឹងគ្រប់យ៉ាងចង់ឱ្យនាងសងគ្រប់យ៉ាងនូវអ្វីដែលជំពាក់គ្រួសាររបស់គេ។
«លោកប្រុស»
«ឆាប់ចេញទៅ!»
គេស្រែកខ្លាំងៗ
«លោកប្រុស
ខ្ញុំគិតថាវាមានទិន្នន័យមួយចំនួនដែលវាស្រពេចស្រពិល»
អេដៀនក៏សម្លឹងមុខគេដោយកែវភ្នែកពោរពេញដោយកំហឹង
ធ្វើឱ្យគេរត់ទៅរើសក្រដាសភ្លាមៗហើយហុចឱ្យអេដៀន
«នាងមានការវះកាត់កែសម្ផស្សនិងចូលមន្ទីរពេទ្យផ្លូវចិត្តរយះពេល២ឆ្នាំ»
«ចូលមន្ទីរពេទ្យផ្លូវចិត្ត?»
«បាទ»
«មានអ្វីនៅក្នុងនេះមិនខាន
ឯងមានបានឆែកបន្ថែមទេ?» អេដៀនក៏បើកឯកសារមើល
«នាងចូលមន្ទីពេទ្យផ្លូវចិត្តពេលវះកាត់មុខមាត់រួចរាល់
ហើយក៏សម្រាកទីនោះរយះពេល២ឆ្នាំ ព្រោះនាងមានជម្ងឺផ្លូវចិត្តជាទម្ងន់»
«ជម្ងឺផ្លូវចិត្តឬ?»
«បាទ»
«ចុះបើនាងមានជម្ងឺនោះម្តងទៀត?»
«លោកម្ចាស់...........»
វ៉ិចទ័រដឹងថាគំនុំក្នុងចិត្តអេដៀនបៀមទុកយ៉ាងជ្រៅតែមិននឹកស្មានថាវាខ្លាំងខ្លាដល់ថ្នាក់ធ្វើបាបមនុស្សមិនដឹងអី
«អូ ទេទេ
ខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើឱ្យនាងមានការចងចាំវិញមិនប៉ុន្នោះ»
បើសិនជាដេណា
ប្លេកមានការចងចាំម្តងទៀតនាងប្រាកដជាមានបញ្ហាផ្លូវចិត្តធ្ងន់ធ្ងរដូចកាលពី៣ឆ្នាំមុននោះ
នាងប្រាកដភ្លាយជាមនុស្សឆ្កួតមិនខាន។
អេដៀនគេមិនសម្លាប់តែបែរជាចង់ឱ្យនាងរស់នៅដូចស្លាប់ទាំងរស់វិញ វិធីនេះវាពិតជាឃោរឃៅជាងយកកាំភ្លើងបាញ់ចំទ្រូងទៅទៀត។
ដេណាចុះពីឡានសម្លឹងមើលហាងលក់គ្រឿងសម្អាងមួយកន្លែងដែលនាងចង់លក់ភាគហ៊ុនទាំងមូលតែម្តងព្រោះនាងមិនមានមហិច្ចតាអ្វីច្រើនទៀតនោះទេ
គ្រាន់តែចង់សាងអំពើបាបដែលខ្លួនបានធ្វើឬអត់តែប៉ុន្នោះ។
«អ្នកនាង ដេណា
អូមិនមែនទេៗ អ្នកស្រីវីមឺហើយមែនទេ?» ម្នាក់ដែលជាអ្នកចាត់ការក្នុងហាងក៏ចេញមកទទួលនាង
«អ្នកដែលខ្ញុំណាត់ជួបគេមកដល់ឬនៅ?»
«បាទ បាទ
គេមកដល់ហើយ»
«អរគុណ លោកមេធាវី
អញ្ជើញចូលក្នុង»
អ្នកណាទាយដឹងថាពិភពលោកនេះពិតជាមូលមែន
អ្នកដែលចង់ទិញភាគហ៊ុននាងគឺជាប្អូនប្រុសរបស់អេដៀននឹងឯង។
«សួស្តី
អ្នកស្រីវីមឺ»
«លោក
ដានៀល......ពិតជាចៃដន្យមែន»
«តែសម្រាប់ខ្ញុំមិនមែនចៃដន្យទេ»
អារម្មណ៍ដែលនាងបានដំបូងពីគេគឺដូចជាក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលគួរឱ្យស្រលាញ់និងអាណិត
តែនៅចំពោះមុខនាងពេលនេះវាហាក់បីដូចជាមិនដូចអ្វីដែលនាងជួបគេពីដំបូងទៀតឡើយ។
ក្រោយពីចុះកិច្ចសន្យាការលក់រួចរាល់នាងក៏សម្រេចចិត្តចាកចេញ តែត្រូវដានៀលឃាត់
«បងថ្លៃ
សុំទោសមិនដឹងថាពួកយើងអាចញុំាអាហារមួយពេលជមួយគ្នាបានទេ?»
«អញ្ចឹងទៅហាងកាហ្វេខ្ញុំតែម្តងទៅ
ព្រោះខ្ញុំនឹងទៅទីនោះ»
Comments
Post a Comment