អាថ៍កំបាំងឧបសគ្គស្នេហ៍
ភាគទី ១២
«អេដៀនមិនញុំាអាហារពេលព្រឹកទេឬកូន?»
ម្តាយឃើញកូនប្រុសមិនញុំអាហារក៏មិនសួរមិនបាន
«ខ្ញុំញុំារួចហើយ»
«ទេទេ
លោកប៉ាមិនទាន់ញុំាអាហារពេលព្រឹកទេ មិនមែនទេម័រនីងមិនដែលឃើញប៉ាញុំាអាហារពេលព្រឹកទេ»
ពេលឮបែបនេះដេណាក៏ភាំង
គេមិនដែលទទួលទានអាហារពេលព្រឹក
ព្រោះអាហារពេលព្រឹកធ្វើឱ្យគេនឹកឃើញរូបរាងតូចស្តើងដែលងង៉ូវនៅលើគ្រែមិនព្រមញុំាអាហារពេលព្រឹកឡើយ
ហើយវាជាការចងចាំមួយដែលគេមិនអាចបំភ្លេចបានគ្រប់វិនាទី។
«អេដៀន.......»
ម្តាយក៏ពិបាកនឹងនិយាយជាមួយកូនប្រុសព្រោះដឹងថាគេមិនទាន់អាចកាត់ចិត្តបាន
«ម៉ាក់ខ្ញុំផ្ញើម័រនីងផង
ខ្ញុំនឹងបញ្ជូនគេទៅស៊ុយអែតវិញសប្តាហ៍ក្រោយ»
«អត់ទេ
លោកប៉ាកូនមិនចង់ត្រលប់ទៅវិញទេ» ម័រនីងក៏ចាប់ជាយដៃអាវគ្រ័រសេរបស់ឪពុក
«មិនបានទេ
ម័រនីងត្រូវត្រលប់ទៅវិញ»
«អេដៀនឱ្យគេនៅទីនេះសិនទៅ
ម៉ាក់នឹកគេណាស់ឯងចូលចិត្តយកកូនទៅលាក់ពីម៉ាក់ណាស់»
«អ្នកម៉ាក់ទេដែលចូលចិត្តលាក់»
ទឹកមុខសោះកក្រោះក៏បោះសម្តីឌឺដងហើយក៏ចាកចេញដោយមិនងាកក្រោយឡើយ
ដែលធ្វើឱ្យដេណានិងម័រនីងឆ្ងល់នឹងសម្តីរបស់អេដៀនគ្រប់គ្នា
«លោកយាយ
លោកប៉ានិយាយបានន័យថាយ៉ាងម៉េចទៅ?» ម័រនីងដែលពូកែឆ្ងល់ក៏សួរ
«លោកប៉ាគ្មានន័យអ្វីទេ»
ទោះបីជាតបបែបនេះទែក្នុងចិត្តអ្នកស្រីធំវីមឺពោរពេញទៅដោយភាពឈឺចាប់និងសោកស្តាយនឹងទង្វើខ្លួន
អេដៀននៅក្នុងបន្ទប់ក្រុមហ៊ុនធ្វើការតាមទម្លាប់គ្មានសម្រាករបស់ខ្លួន។
ពេលចប់ការងារអស់គេតែងតែសម្លឹងតាមកញ្ជក់មើលពីអាគារដែលខ្ពស់របស់ខ្លួនសម្លឹងទៅលើមេឃដែលគ្មានអ្នកណាបានដឹងទេថាហេតុអ្វីគេសម្លឹងទៅវាឡើយ។
(មេឡា
មេឡា) អេដៀនដាស់មេឡាដែលជាមនុស្សគ្មានវិញ្ញាណនៅពេលនេះ
(មេឡា
អូនកុំធ្វើបែបនេះអី អូនបំភ័យបងហើយ)
មេឡាអង្គុយលើគ្រែសម្លឹងមើលមេឃតាមចន្លោះបង្អួចដោយមិនស្តីអ្វីឡើយ
នាងភ្លាយជាបែបនេះព្រោះនាងត្រូវទើបបានសម្រាលកូនត្រឹមតែ៧ខែប៉ុន្នោះ
ម័រនីងក៏ត្រូវយកទៅចញ្ចឹមក្នុងកែវតែគ្មានអ្នកណាដឹងឡើយថាអ្នកស្រីធំវីមឺបានមកយកម័រនីងទៅដោយក្នុងសភាពគ្រោះថ្នាក់ហើយក៏គម្រាមមេឡារហូតដល់នាងភ្លាយជាបែបនេះ។
(អេដៀន
បងដឹងទេហេតុអ្វីអូនចូលចិត្តពណ៌ផ្ទៃមេឃ?) ក្រោយពីស្ងាត់កន្លះថ្ងៃមិននិយាយរកអេដៀននាងក៏បន្លឺសម្លេង
(អូននិយាយរកបងហើយ)
(..............)
នាងក៏ស្ងាត់ម្តងទៀត
(បងដឹងៗ
ព្រោះពណ៌ផ្ទៃមេឃជាពណ៌នៃក្តិសង្ឃឹមមែនទេ?)
(..............)
នាងសើចចម្អកបន្តិច
(មេឡា?)
(ខ្ញុំកើតមកគ្មានអ្វីទាំងអស់តែងយកមេឃជាទីពឹង
យកព្រះអាទិត្យជាពន្លឺ យកព្រះចន្ទជាមិត្តដឹងចិត្ត យកផ្កាយជាសាច់ញាតិមុនពេលដែលខ្ញុំជួបបង។
តែពេលដែលជួបបង បងក៏ភ្លាយជាអ្វីគ្រប់យ៉ាងទាំងនោះសម្រាប់ខ្ញុំ
ក៏ប៉ុន្តែពេលនេះវាមិនដូចមុនឡើយ)
ទឹកភ្នែកមួយដំណក់ស្រក់មកជាមួយទឹកមុខសោកសៅដែលមិនអាចបកស្រាយបាន
ធ្វើឱ្យអេដៀនស្ទុះទៅជូតទឹកភ្នែកនាងហើយក្តោបមុខនាងទាំងពីរ។
(បងសន្យា
បងនឹងយកម័រនីងមកវិញ បងនឹងភ្លាយជាគ្រប់យ៉ាងរបស់អូនម្តងទៀត)
(អូនមិនជឿបងទៀតទេៗ)
សម្លេងស្រែកយំតែងតែឮក្នុងចិត្តគេជានិច្ច
វាដង្ហើយប្រាប់គេថាគេគ្មានសម្មតភាពកាពារនាង គេធ្វើឱ្យនាងបាត់បងទំនុកចិត្តគ្រប់យ៉ាង
វាបានសន្ធិតជាប់ក្នុងគំនិតដែលមិនអាចបែងចែកបានថាពេលនេះគេឈរនៅចំណុចណាឡើយ។
«មានអ្វីគ្រប់យ៉ាង
វាយ៉ាងម៉េចទៅ បើគ្មានអូន»
ទឹកភ្នែកកូនប្រុសរមៀលធ្លាក់ចុះទៅដោយភាពឈឺចាប់ព្រោះការឃ្លាតពីមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់វាមិនមែនជាអ្វីដែឡមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចធ្វើបានឡើយហើយគេក៏នៅក្នុងចំណោមនោះដែរ។
«លោកប្រុស?»
វ៉ិចទ័រចូលមក
«មានអ្វីឬ?»
Comments
Post a Comment