អាថ៍កំបាំងឧបសគ្គស្នេហ៍
ភាគទី ១១
«អាវ
គេងលក់បាត់ហើយ» ពេលដែលនាងជូតសក់ៗគេក៏គេងល់បាត់ក្នុងរង្វង់ដៃនាង
ដេណាដាក់គេគេងស្រួលបួលហើយក៏មើលមុខគេឱ្យជិតៗ
ឃើញថាមានចំណុចខ្លះក៏ដូចអេដៀនដែលគឺត្រង់ចញ្ចើម និងសក់គឺក្រាស់ដូចគ្នាអញ្ចឹង។ បើសិនជាមេឡានៅទីនេះ
គ្រួសាររបស់ពួកគេនឹងមានភាពពេញលេញនិងមានក្តីសុខជាខ្លាំង
ជាពិសេសអេដៀននឹងមិនចាំបាច់រស់នៅក្នុងភាពងងឹតនិងឯកាបែបនេះដែរ។
«បើខ្ញុំជាអ្នកធ្វើមែន
តើខ្ញុំនឹងធ្វើយ៉ាងណាទៅ?»
តុកតុក
ពេលឮសម្លេងគោះទ្វានាងក៏រត់ទៅបើកភ្លាមខ្លាចរំខានការគេងរបស់គេ។
ដេណាពេលបើកទ្វាក៏ឃើញថាជាវិចទ័រដែលជាមនុស្សជំនិតអេដៀន
«ខ្ញុំមកយកអ្នកប្រុសតូច»
«តែគេងលក់បាត់ហើយ»
«គេងលក់បាត់ហើយ?»
វិចទ័រស្រាប់តែស្លេកមុខភ្លាម
«មានអ្វីឬ?»
«អ្នកប្រុសមិនអាចគេងលក់ដោយមិនបានញុំាអាហារពេលល្ងាច
និងថ្នាំទេ»
«យ៉ាងម៉េចវិចទ័រ?»
អេដៀនក៏មកដល់ល្មមហើយក៏ប្រើភ្នែកពិឃាតមកកាន់នាង តែសម្លឹងមើលបន្ទប់នាង
«អ្នកប្រុសគេងលក់បាត់ហើយ»
ពេលឮបែបនេះភ្លាម
អេដៀនដើរចូលបន្ទប់នាងហើយក៏ដាស់កូនប្រុសតិចៗតែមើលទៅពិបាកព្រោះក្មេងពិបាកនឹងភ្ញាក់ពេលដែលគេកំពុងគេងស្កប់ស្កល់
«ម័រនីងៗ»
«ប៉ាប៉ា
កូនពិតជាងងុយគេងណាស់»
«មិនបានទេ
ត្រូវញុំាអាហារពេលល្ងាចសិន» អេដៀននិយាយក្នុងសម្លេងម៉ឹងម៉ាត់
«តែ
កូនងងុយពិតមែន»
«ប៉ានឹងបញ្ជូនកូនទៅស៊ុយអែតមិនខាន»
ម័រនីងក៏ងើបឡើងភ្លាមហើយឱបកឪពុកញីភ្នែកតិចៗ
ដែលមើលទៅគឺងងុយណាស់។ អេដៀនក៏បីគេចេញពីបន្ទប់ភ្លាមដោយមិនខ្វល់នឹងវត្តមាននាងឡើយ។
«ហេតុអ្វីគេត្រូវលេបថ្នាំ?»
វ៉ិចទ័រដែលមិនទាន់ចាកចេញក៏ត្រូវបានសួរ
«អ្នកប្រុសតូចសម្រាលមុនការកំណត់
សុខភាពមិនសូវជាល្អទេ»
«ម្តាយគេសុខភាពមិនល្អមែនទេ?»
ដេណាសួរព្រោះចង់ដឹង
«...........ខ្ញុំមិនដឹងទេ
ខ្ញុំលាសិនហើយ»
ដេណាដឹងថាមិនមែនវ៉ិចទ័រមិនដឹងនោះទេ
តែមកពីគេមិនចង់ប្រាប់ហាក់បីដូចជារឿងនេះទាក់ទងនឹងនាង
មិននិយាយប្រហែលជាល្អជាងដែលនេះជាគំនិតរបស់គេ។
តែឬមួយខ្ញុំពាក់ព័ន្ធក្នុងរឿងនេះ? ឬក៏ខ្ញុំជាមូលហេតុឱ្យនាងសម្រាលមុនកំណត់?
ដេណាយកដៃគ្របមាត់ហើយក៏ទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយចុះ។
បើនេះជារឿងពិតមែននាងអាក្រក់មិនគួរហៅជាមនុស្សនោះទេ។
កន្លងទៅជាមួយសប្តាហ៍
ដេណានៅតែរកតម្រុយពីសៀវភៅមិនបាន
នាងក៏សម្រេចចិត្តទៅមើលអាជីវកម្មខ្លះរបស់ម្តាយដែលបន្សល់ទុកកុំឱ្យខ្លួនទំនេរចោលនិងស្វែងរកនៅពេលក្រោយ។
ហើយពេលនេះនាងក៏មកសុំអនុញ្ញាតម្តាយក្មេកក្នុងការចាកចេញពីផ្ទះ
«ចង់ទៅមើលហាងឬ?»
ម្តាយអេដៀនទម្លាក់ពែងកែវតែចុះ ហើយក៏សួរនាង
«ពិតមែនហើយ
ខ្ញុំចង់ទៅមើលខ្លះព្រោះតាំងពីខ្ញុំមកដល់ហុងកុងមិនដែលទៅមើលម្តងណាឡើយ»
«មែនហើយ
ទុកចោលមិនល្អទេ។ ឱ្យមនុស្សរបស់យើងជូនទៅ ព្រោះខ្លាចជួបអ្នកកាសែត»
«មិនអីទេ
ខ្ញុំអាចទៅម្នាក់ឯងបានអ្នកម៉ាក់»
«មិនបានទេៗ
ឱ្យអេដៀនជូនទៅល្អទេ?» គ្រាន់តែឮនាងក៏ព្រឺសម្បុលដែរ
«មិនអីទេ
មិនបាច់រំខានគាត់ទេ»
ពេលកំពុងនិយាយអេដៀនក៏បណ្តើរម័រនីងចូលផ្ទះញុំាអាហារពេលព្រឹកតាមទម្លាប់ព្រោះកូនប្រុសចង់នៅក្បែរលោកយាយរបស់គេ។
ដេណាបានតែដាក់ទឹកមុខចុះមិនហ៊ានមើលគេទៀតតាំងតែវិះនឹងត្រូវមួយគ្រាប់កាំភ្លើងមកម្លេះ
តែនាងនៅតែពង្រឹងជំហរខ្លួនក្នុងការរកសៀវភៅកំណត់ហេតុ។
Comments
Post a Comment