ប៉ាប៉ាកំពូលស្នេហ៍
ភាគទី១៧
អារ៉ាន់ក្រោយដោះស្រាយជាមួយក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រ៉ងក៏មកធ្វើការតែបែរជារឿងមិននឹកស្មានកើតឡើងទៅវិញ។
ពេលនាងចូលមកដល់កន្លែងកាងារបែរជាមានមនុស្សជាច្រើនខ្សឹបខ្សាវហាក់ខុសធម្មតាតែនាងគិតថាវាគ្រាន់តែជារឿងដែលបានកើតឡើងនៅក្រុងឡុងតែប៉ុន្នោះ។
«អារ៉ាន់ទៅជួបខ្ញុំនៅបន្ទប់កាងារបន្តិច»
ប្រធានរបស់នាងក៏ហៅនាងភ្លាមៗដោយទឹកមុខប្រាកដប្រជា»
«អារ៉ាន់
និយាយតាមត្រង់ទៅចុះខ្ញុំពេញចិត្តសម្មតភាពនាងខ្លាំងណាស់
នាងគឺជាអនាគតដែលស្នងដំណែងខ្ញុំហើយក៏ជាធនធានមនុស្សដ៏កម្រដែរ»
«អ្នកស្រីនិយាយបែបនេះប្រហែលខ្ញុំមានបញ្ហាហើយមែនទេ?»
«ហេតុអ្វីក៏អារ៉ាន់ទៅទាក់ទងក្មេងហាត់ការ»
«ខ្ញុំនិងគេមិនបានទាក់ទងគ្នាទេ»
«តែអ្វីដែលបានបង្ហោះក្នុងបណ្តាញសង្គមមិនបានឱ្យគេគិតបែបនឹងទេ»
«ខ្ញុំបានបដិសេដគេក្រោយពេលចេញពីទីនោះហើយ»
សម្លេងបើកទ្វាបន្ទប់បានបើកភ្លាមៗពេលដែលអារ៉ាន់កំពុងនិយាយជាមួយប្រធានរបស់ខ្លួនហើយម្នាក់នោះគឺជាម៉ានីក។
«ខ្ញុំនិងសិស្សច្បងអារ៉ាន់មិនបានទាក់ទងគ្នាទេ
កុំបញ្ឈប់គាត់អី»
«បិទទ្វាទៅ»
ប្រធានស្រីនោះក៏ចង្អុលឱ្យគេបិទទ្វាបន្ទប់ដោយសារមានមនុស្សមើលជាច្រើន
«ខ្ញុំនិងម៉ានីកស្អាតស្អំ
តែអ្វីដែលខ្ញុំឆ្ងល់នោះគ្រាន់តែរឿងប៉ុន្នឹងចាំបាច់មានរឿងធំដល់ថ្នាក់នឹងដែរ?»
«វាមិនមែនបែបនឹងក៏ពិតមែន
តែឯងដឹងទេគេជាក្មេងនៅការគ្រប់គ្រងឯងដែលត្រូវឱ្យឯងដាក់ពិន្ទុចាយតម្លៃកាងារឱ្យ
ម្យ៉ាងឯងជាមនុស្សរៀបការហើយវាជារឿងទទួលមិនបានដែលឯងធ្វើបែបនេះ»
«រៀបការហើយ?»
«មិនមែនឬ?»
អារ៉ាន់ភ្លាមៗនោះក៏ទាញទូរសព្វឆែគមើលពត៌មានក្នុងបណ្តាញសង្គមថាមានរឿងជ្រួលច្របល់ដោយសារនាងប៉ុណ្នា
«នាងជាមនុស្សមានស្វាមីហើយទាក់ទងក្មេងហាត់ការ
ពីជនអានាមិក?» អារ៉ាន់សម្លឹងមើលប្រធានខ្លួន
«អារ៉ាន់ខ្ញុំដឹងថាឯងមិនមែនមនុស្សបែបនេះទើបខ្ញុំមិនទាន់បញ្ឈប់ឯងភ្លាមៗ
ខ្ញុំចង់សួរឯងឱ្យច្បាស់»
«បញ្ឈប់ខ្ញុំទៅ»
អារ៉ាន់បិទភ្នែកហើយសង្កត់ចិត្តនិយាយចេញមក
«សិស្សច្បង!»
«អារ៉ាន់!»
«ខ្ញុំគ្មានអ្វីនិយាយទៀតទេ»
«បងអាចនិយាយជាមួយថ្នាក់លើបានបើឯងព្រមនិយាយរឿងនេះជាសាធារណះ»
«មិនចាំបាច់ទេបង»
ផ្ទះដែលនាងប្រឹងមួយជិវិតបែរជាឆេះកាងារក៏អស់ដោយសារមនុស្សអនាមិកពិតជាមួរម៉ៅគ្មានអ្វីប្រៀបបានឡើយ។
នាងជាមនុស្សមានសម្មតភាពហើយក៏ជឿថាមានមនុស្សមកអាចជំនួសនាងបានដែរតែង្វីដែលនាងមិនសុខចិត្តនោះគឺជនអនាមិកដែលចង់បំផ្លាញនាងទៅវិញទេ
«អារ៉ាន់ឱ្យតែឯងព្រមខ្ញុំនិយាយបញ្ចុះបញ្ចូលថ្នាក់លើពិតមែន»
«ទុកឱ្យខ្ញុំជាអ្នកនិយាយក៏បាន»
ម៉ានីកក៏លើកហេតុផលខ្លួន
«មិនបាច់ធ្វើអ្វីទាំងអស់
ជាពិសេសឯងម៉ានីក ខ្ញុំមិនឱ្យឯងនិយាយជាដាច់ខាត ខំប្រឹងកាងារស្រាវជ្រាវឯងបន្តរទៅ»
ពេលចេញមកវិញម៉ានីកក៏ជួយអារ៉ាន់រៀបចំអីវ៉ាន់ហើយក៏ជូនដំណើរនាងទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំជានាងទៅទៀត។
«ខ្ញុំនាំទុកឱ្យបងមែនទេ?»
«មិនមែនទេ»
«ហេតុអ្វីបងមិនព្រមនិយាយជាសាធារណះ?»
«ម៉ានីកខ្ញុំជាសិស្សច្បងឯងអាចនិយាយពាក្យប៉ុន្មានម៉ាត់សង្ឃឹមថាឯងយល់»
«បានបងខ្ញុំស្តាប់ទាំងអស់»
«ក្នុងសង្គមនេះមានការប្រកួតប្រជែងណាស់កំហុសតូចអាចធ្វើឱ្យធំបានគ្រប់ពេលតាមបណ្តាញសង្គមនេះឯង
ហើយមនុស្សនឹងភ្លេចតាមពេលវេលផងដែរ យើងគ្មានកំហុសមិនចាំបាច់ត្រូវបកស្រាយឱ្យអ្នកណាទេ»
«បងនឹងគិតយ៉ាងណាបន្តទៀត»
«មិនទាន់គិតទេ»
«អ្នកម៉ាក់!»
អារ៉ាន់ដែលកំពុងលើកអីវ៉ាន់ងាកទៅសម្លេងដែលហៅគឺជាកូនប្រុសនាង។
«នំប៉ាវតូច»
អារ៉ាន់ងាកទៅទទួលរបស់ពីម៉ានីកបន្ថែមក៏ញញឹមដាក់គេហើយដើរចេញទុកឱ្យម៉ានីកសម្លឹងមើលមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់ជាមួយគ្រួសាររបស់នាង
«ម៉េចក៏មកចឹង?»
«លោកប៉ាមកទទួលម៉ាក់»
មកចម្អកទេដឹង
«មិនអីទេ
ខ្ញុំយកឡានមក»
«ខ្ញុំឱ្យហ័នប៉ានបើកឡាននាងទៅ
ខ្ញុំមកទទួលនាង»
ពេលនេះរថយន្តទំនើបដែលចាវយ៉ូធានបើកបរក៏ឈប់នៅមុខព្រលានយន្តហោះ
ធ្វើឱ្យអារ៉ាន់បើកភ្នែកធំៗភ្លាម។
«ម៉េចក៏មកទីនេះ?»
លោកប៉ាម៉េចក៏នាំគ្រួសារមកព្រលានយន្តហោះចឹង
ចង់ចាប់ជំរិតកូនក្រមុំគេមែន? អេតមីនសុំទៅដែរ ហិហិ។ អត់ដឹងគេទៅណាទេ
តែបើចង់ដឹងតាមដានជាមួយគ្នានៅសប្តាហ៍ក្រោយ
ភាគទី១៨ (Part 18)
ភាគទី១៨ (Part 18)
Comments
Post a Comment