អាថ៍កំបាំងឧបសគ្គស្នេហ៍
ដេណាបើកភ្នែកឡើងក៏ឃើញថាខ្លួននៅក្នុងបន្ទប់គេង។
នាងនឹកឃើញរឿងដែលបានកើតឡើង ហើយវាពិតជាគួរឱ្យខ្លាច
ជាពិសេសកែវភ្នែកអេដៀនដែលមើលនាងស្លាប់នៅចំពោះមុខ
«ឯងភ្ញាក់ហើយ?»
«អ្នកម៉ាក់»
ដេណាក៏ប្រុងងើបឡើង
«មិនបាច់ទេ គេងទៅ
ថ្ងៃក្រោយកុំទៅទីនោះទៀត» ដេណាអាចដឹងបានថានេះជាសម្តីព្រមានរបស់ម្តាយក្មេក
«ហេតុអ្វីទៅ?»
«ឯងដឹងឬក៏ធ្វើមិនដឹង?
ទីនោះជាកន្លែងរបស់ស្រីម្នាក់នោះ អេដៀនគេកាពារទីនោះណាស់ បើឯងធ្វើអ្វីផ្តេសផ្តាសនោះ
ខ្ញុំប្រហែលមិនអាចជួយឯងបានទៀតទេ»
«លោកយាយ!»
ម័រនីងចូលមកដល់ល្មមកាត់ចង្វាក់ការសន្ទនា
«មេបង្កររឿង»
លោកយាយដែលស្រលាញ់ចៅតែនៅតែបន្ទោសមិនដាច់ពីមាត់
ដេណាសង្កេតឃើញថាពេលដែលត្រូវស្តីឱ្យបែបនេះ
គេក៏ដាក់ទឹកមុខចុះព្រមទទួលកុំហុសដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្ត។
មើលទៅអេដៀនចញ្ចឹមកូនប្រុសម្នាក់ឯងពិតមែន តែគេចញ្ចឹមបានយ៉ាងល្អ។
«មកនេះមក»
លោកយាយក៏ហុចដៃឱ្យចៅប្រុសខិតមកជិត
«ខ្ញុំសុំទោសដែលធ្វើឱ្យបងធ្លាក់ទឹក
លើកក្រោយខ្ញុំមិនធ្វើបែបនឹងទៀតទេ» ម័រនីងនិយាយទៅកាន់ដេណាដែលដេកលើគ្រែ
«មិនអីទេ
តែកុំធ្វើបែបនេះទៀត វាគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់»
«...........»
«យ៉ាងម៉េចនឹង
ដឹងខុសហើយ?» លោកយាយមិនសួរមិនបានពេលទឹកមុខគេមិនល្អ
«ខ្ញុំដឹងខុសតែខ្ញុំមិនអាចទាន់ទទួលបងជាម៉ាក់ខ្ញុំទេ
ខ្ញុំមានម៉ាក់តែម្នាក់ទេ»
«ហេតុអ្វីនិយាយបែបនេះ?
ប្រាកដជាក្មេងពាលដានៀលនោះហើយ» ភ្លាមៗនោះដេណាក៏ប៉ះដៃម្តាយក្មេកហើយងាកទៅម័រនីង
«មិនអីទេ
ខ្ញុំមិនខឹងទេ ត្រឹមគេជាក្មេងល្អគឺបានហើយ»
ពេលព្រឹកឡើង
ដេណាក៏ងើបដោយពិបាកហើយក៏វិលមុខខ្លាំងដែរធ្វើឱ្យនាងឈរសឹងតែមិនត្រង់ខ្លួនផង។
«លោកស្រី» ស្រីបម្រើម្នាក់ដើរចូលមក
«នេះម៉ោងប៉ុន្មានហើយ?»
នាងយកដៃញីក្បាល
«លោកស្រីភ្ញាក់ពីព្រលឹមតែម្តង
អ្នកទាំងអស់គ្នាកំពុងរៀបចំទទួលទានអាហារពេលព្រឹក»
ដេណាដែលឮបែបនេះក៏ចង់ចុះទៅក្រោមតែម្តង
«ជួយរៀបចំឱ្យខ្ញុំបន្តិច»
ក្រោយរៀបចំខ្លួនរួចដេណាក៏ចុះទៅក្រោម
ជំពប់ភ្នែកនឹងអេដៀនដែលកំពុងទទួលទានអាហារពេលព្រឹកម្នាក់ឯង គ្មានអ្នកណានៅឡើយ។
ដេណាក៏ស្ទាក់ស្ទើរចង់ចូលទទួលទានអាហារ តែក៏មិនហ៊ានប្រឈមមុខនឹងគេ។
អេដៀនទម្លាក់កាបិតនិងសមចុះហើយក៏ដើរចេញពីតុបាយ
តែគេក៏មិនភ្លេចបន្សល់ឃ្លាចាក់ដោតមួយដែរ។
«លើកក្រោយលើកអាហារឱ្យខ្ញុំនៅផ្ទះមាត់ទឹក»
អេដៀននិយាយទៅកាន់ស្រីបម្រើម្នាក់
«ច៎ា អ្នកប្រុស»
ដេណាដឹងថាគេស្អប់នាង
ហើយនាងក៏មិនប្លែកចិត្តបើគេមិនចង់ឃើញមុខនាងដែរ។
គោលបំណងនាងមកទីនេះគឺដើម្បីស្វែងរកកំណត់ត្រារបស់មេឡាប៉ុន្នោះ។
«អ្នកស្រីមានទូរសព្វ»
«ឱ្យមកខ្ញុំមក»
ដេណាបើកទូរសព្វក៏ឃើញថាជាលេខអ៊ំស្រីដែលជាមេផ្ទះនៅឯរោងអាហារ។
ដេណាក៏មានស្នាមញញឹមព្រោះនាងបានឱ្យគាត់ស៊ើបរកមនុស្សជំនិតរបស់នាង៥ឆ្នាំមុន។
នាងគិតថាមើលទៅប្រហែលមានតម្រុយខ្លះជាមិនខាន ទើបនាងរកកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់ក៏ខលទៅរកវិញ
(សួស្តីអ្នកនាងតូច)
«សួស្តីអ៊ំស្រី»
(ខ្ញុំជួបមនុស្សម្នាក់ដែលដឹងពីពត៌មានរបស់ឆាមែនហើយ)
Comments
Post a Comment