អាថ៍កំបាំងឧបសគ្គស្នេហ៍
ពេលព្រឹកព្រលឹមក៏មានមេធាវីមករកដេណាទើបធ្វើឱ្យនាងត្រូវរវល់ទាំងព្រឹកព្រោះរឿងនៃបណ្តាំកេរ្ត៍មរតក។
«មិនដឹងជាលោកអេដៀននៅទីនេះដែរទេ?«
មេធាវីសួរនាង
«គាត់ទៅក្រុមហ៊ុនតាំងពីព្រឹក»
«អញ្ចឹងខ្ញុំផ្តាំទុកសំបុទ្រនេះឱ្យគាត់ផង
ជាសំបុទ្ររបស់លោកថេនដឺ ប្លេកផ្ញើរមកឱ្យគាត់មុនពេលទទួលអនិច្ចកម្មទៅ»
ដេណាលូកដៃទទួលសំបុទ្រហើយក៏ងាកទៅមេធាវី
«ចុះមានរបស់ខ្ញុំទេ?»
«មិនមានទេ
តែប្រហែលលោកប៉ារបស់អ្នកនាងនិយាយអ្វីខ្លះពីអ្នកនាងក្នុងសំបុទ្រនេះក៏ថាបាន»
«ខ្ញុំយល់ហើយ»
«អ៎មែនហើយ
នៅមានអាជីវកម្មជាច្រើនដែលអ្នកម៉ាក់អ្នកនាងបន្សល់ទុកដូចជានៅក្នុងឯកសារនេះមានដូចជា
ហាងអាហារបុហ្វេ មជ្ឈមណ្ឌលកែសម្ផស្ស ហាងលក់គ្រឿងសម្អាង
ដែលទាំងបីនេះអ្នកម៉ាក់អ្នកនាងមានភាគហ៊ុនធំ ចំណែកឯផ្សេងៗទៀតមានភាគហ៊ុនប្រហែល ២០
ទៅ ១០ និង ៥%។ មិនដឹងថាអ្នកនាងចង់គ្រប់គ្រងបន្ត ឬក៏លក់ទាំងអស់»
«ខ្ញុំក៏បានដឹងត្រួសៗពេលស្តាប់កេរ្ត៍មរតកដែរ
អឹម......ខ្ញុំចង់លក់មួយចំនួនតែប៉ុន្នោះចាំខ្ញុំឱ្យដំនឹងលោកតាមក្រោយ»
ក្រោយពីពិភាក្សារឿងទ្រព្យសម្បត្តិរួចនាងក៏ចង់ដើររកមនុស្សម្នាក់ដើម្បីដើរមើលជុំវិញផ្ទះ
ព្រោះនាងត្រូវតែរកសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់មេឡាឱ្យឃើញ
ព្រោះមានតែសៀវភៅនេះទេដែលជាកូនសោឱ្យនាងដឹងរឿងអតីតកាលបាន។
«ឯងឈ្មោះអ្វី?»
អ្នកបម្រើដែលមកប្រមូលកែវជាអ្នកបម្រើតែមួយដែលនាងជួបនៅបន្ទប់យប់មិញ
«ខ្ញុំឈ្មោះហៅក្រៅមីគី
លោកស្រីមានអ្វីឱ្យខ្ញុំបម្រើមែនទេ?»
«ខ្ញុំចង់ឱ្យឯងកំដរខ្ញុំដើរលេងបន្តិច»
«ច៎ាលោកស្រី»
អែងាដើរតាមបន្ទប់នីមួយៗតាមការបង្ហាញរបស់អ្នកបម្រើតែមិនមែនជាកន្លែងដែលនាងចង់ទៅឡើយ។
នាងគិតថាមានតែពីរប៉ុន្នោះគឺបន្ទប់គេងនិងធ្វើការរបសអេដៀន។
«ពីមុន
លោកស្រីមេឡារស់នៅឯណាទៅ?»
«គឺ........»
មើលទៅគ្មានអ្នកណាបើកចិត្តប្រាប់នាងទេ
«នៅក្នុងបន្ទប់ជាមួយអេដៀនមែនទេ?»
នាងសួរដើម្បីបន្លប់កុំឱ្យពិបាកដល់អ្នកបម្រើ
«ប្រហែលហើយ»
ពេលនេះល្ងាចទៅហើយ
នាងក៏បានកូនសោមកដែរអ្នកបម្រើមិនឱ្យនាងចូលបន្ទប់របស់អេដៀនមិនចឹងមានតែនាងលួចតែប៉ុន្នោះ។
«ឯងទៅចុះខ្ញុំស្គាល់អស់ហើយ»
ពេលអ្នកបម្រើទៅបាត់នាងក៏ចាក់សោចូលបន្ទប់ធ្វើការមុនគេ
នាងបានចូលកាលពីយប់មិញមើលមិនច្បាស់ព្រោះតែឈ្លោះគ្នាទើបគ្មានពេលចាប់អារម្មណ៍។
ដេណាដើរទៅតុធ្វើការក៏ឃើញរូបថតស្រីម្នាក់និងក្មេងប្រុសម្នាក់នៅលើតុនោះ។
នាងលើកយករូបមនុស្សស្រីមកមើលបើទាយមិនខុសនាងគឺជាមេឡាជាភរិយារបស់អេដៀនមិនខាន។
នាងមើលទៅមិនសូវស្អាតដូចជានាងទេគ៏ប៉ុន្តែកែវភ្នែកនាងស្រទន់ណាស់ និងស្នាមញញឹមពោរេញដោយពន្លឺតែមិនដឹងមូលហេតុអ្វីនាងមានអារម្មណ៍មិនចូលចិត្តមុខនោះទាល់តែសោះ។
ដេណាក៏ទុករូបថតមេឡាហើយក៏លើករូបថតក្មេងប្រុសម្នាក់នោះដែលនៅជាទារកគួរឱ្យស្រលាញ់ណាស់។
គេមានមុខមាត់ដូចម្តាយច្រើនជាងឪពុក
ជាពិសេសត្រង់បបូរមាត់ដែលសើចហាក់បីដូចជាពន្លឺព្រះអាទិត្យនាពេលព្រឹកអញ្ចឹង។
ដេណាដើរមើលជុំវិញបន្ថែមតែនាងមិនបានអ្វីឡើយ
សូម្បីតែបន្ទប់គេង។
នាងគិតថាវាប្រាកដជាត្រូវបានលាក់ទុកនៅឯណាជាមិនខានទើបនាងយកសោទុកកន្លែងដើមហើយដើរទៅខាងមុខផ្ទះ។
«អូយ»
ក្មេងតូចម្នាក់រត់មកបុកនាងហើយក៏ស្រែកថាឈឺ
«អេ!»
ដេណាអង្គុយចុះដើម្បីមើលក្មេងប្រុសម្នាក់នេះឱ្យចំ នាងក៏ដឹងថាជាង្នកប្រុសតូចរបស់វីមឺ
«បងស្រីឈឺទេ?
ខ្ញុំសុំទោស» សម្លេងតូចតែគួរឱ្យស្រលាញ់សួរមកកាន់នាង
«ទេ
មិនឈឺទេ តែឯងឈឺទេ?»
«ខ្ញុំមិនឈឺទេ
គ្រាន់តែបន្តិចប៉ុន្នោះ» និយាយបណ្តើរក៏ធ្វើដៃប្រាប់បណ្តើរ
«មកទីនេះបានយ៉ាងម៉េច?»
«ខ្ញុំដឹងថាលោកប៉ារៀបការប្រពន្ធថ្មីទើបខ្ញុំមកជួបនាង
តើបងស្រីដឹងថានាងនៅឯណាទេ?»
Comments
Post a Comment