អាថ៍កំបាំងឧបសគ្គស្នេហ៍

 

ភាគទី៣

មិនយូរមិនឆាប់ពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏អធិកអធមបានប្ររព្ធឡើងក្នុងព្រះវិហារបុរាណមួយក្នុងក្រុងដែលត្រូវបានតុបតែងដោយភាពប្រណីត។ កូនក្រមុំក្នុងឈុតពណ៌សវែងអន្លាយដើរកាន់បាច់ផ្កាទៅកាន់កូនកម្លោះដែលឈរចាំនៅម្ខាងទៀត។

អេដៀនពេលនេះគេចង់តែយកកាំភ្លើងបាញ់ឱ្យចំបេះដូងស្រីចិត្តខ្មៅ ពិសពុលម្នាក់នេះដើម្បីឱ្យដឹងថាឈឺចាប់ប៉ុណ្នាពេលគេយករបស់ចាក់ចូលទ្រូង។ អេដៀនសើចចម្អកមើលទៅនាងប្រហែលជាសមចិត្តដែលទីបំផុតនាងបានរៀបការជាមួយគេពេញមុខមាត់ តែគេនឹងឱ្យនាងដឹងថាការរៀបការជាមួយគេគ៏ជាសុបិន្តអាក្រក់មួយជិវីតរបស់នាង។ នាងមិនអាចបន្ទោសថាគេចិត្តខ្មៅបានឡើយដែលទៅធ្វើបាបមនុស្សបាត់ការចងចាំ ព្រោះនាងក៏ធ្វើបាបមនុស្សមិនដឹងអីដូចគ្នា។

ចំណែកឯដេណាវិញ ពេលដែលនាងដើរបណ្តើរសម្លឹងមើលកូនកម្លោះឈរនៅម្ខាងទៀត ក្បាលរបស់នាងក៏ចាប់ផ្តើមឈឺវាប្រហែលជារូបភាពធ្លាប់មានក្នុងអតីតកាលមិនខាន។ ទោះបីជានាងឈឺក្បាល និងនៅក្រោមស្បៃពណ៌សក៏ដោយតែនាងអាចមើលឃើញកែវភ្នែកសោះកក្រោះរបស់គេបាន។

នាងសួរខ្លួនឯងហេតុអ្វីក៏ព្រមរៀបការជាមួយគេទាំងដែលអាចមើលដឹងពីគំនុំរបស់គេ ឬព្រោះតែលក្ខខណ្ឌមរតកតែនាងមិនត្រូវការរបស់ក្រៅខ្លួននោះទេ នាងគ្រាន់តែចង់ដឹងការពិតពីហេតុការណ៍ស្រពេចស្រពិលហើយបើនាងពិតជាធ្វើទង្វើមិនគម្បីពិតមែននោះនាងនឹងសងទៅកាន់គេគ្រប់យ៉ាងតាមដែលនាងអាចធ្វើបានតោះបីសងដោយជិវីតក៏ដោយ។

ពេលដែលកូនក្រមុំដើរមកដល់ក្នុងដៃកូនកម្លោះ អេដៀនមិនកាន់ដៃនាងទេ គេបែរទៅអាចារ្យមិនសូម្បីតែមើលមុខនាង។ ដេណាវិញក៏អាចយល់នូវទង្វើរបស់គេ តែនាងមិនអាចនិយាយអ្វីបានឡើយ។

«លោកអេដៀន វីមឺព្រមទទួលដេណា ប្លេកជាគូជិវីតព្រមរស់នៅជាមួយគ្នាមិនថាសុខឬទុក្ខដែរឬទេ?» គេប្រហែលមិនឆ្លើតទទួលភ្លាមៗដូចក្នុងរឿងនោះទេ

«ព្រម»

«អ្នកនាង ដេណា ប្លេក តើព្រមទទួល អេដៀន វីមឺគូជិវីតព្រមរស់នៅជាមួយគ្នាមិនថាសុខឬទុក្ខដែរឬទេ?» នាងមិមនគិតថាគេប្រមលឿនយ៉ាងនេះទេ យ៉ាងហោចណាស់គេក៏បំបាក់មុខនាងបន្តិចដែរ

«អ្នកនាង ដេណា?» លោកអាចារ្យតឿននាង

«ច៎ា ព្រម»

«អញ្ចឹងយើងសម្រេចថាអ្នកទាំងពីរជាប្តីប្រពន្ធនឹងគ្នាចាប់ពីពេលនេះទៅ អាមែន»

គ្រាន់តែបញ្ចប់ភ្លាម អេដៀនក៏ដើរចេញដោយមិនខ្វល់ពីកូនក្រមុំឈរម្នាក់ឯងឡើយ ហើយគេក៏មិនចាំបាច់ខ្វល់ពីនាងដែរ។ មនុស្សដូចជានាងត្រឹមបំបាក់មុខប៉ុន្នេះគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្តើមសម្រាប់គេតែប៉ុន្នោះ។

«នាងមកតាមខ្ញុំមក» ស្រ្តីចំណាស់ម្នាក់ពិការមានមនុស្សអាវខ្មៅរុញរទេះមករកនាង

ដេណាមិនដឹងថាគាត់ជានរណា តែនាងមានអារម្មណថាពេលនៅក្បែរស្រីម្នាក់នេះនាងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលឡើយតែនាងក៏មិនដឹងមូលហេតុដែលដើរតាមគាត់ដែរ។ ពេលដល់ចំណតឡាន ស្ត្រីចំណាស់ដែលមានរូបភាពថ្លៃថ្នូរក៏ងាកមកនាង

«ដេណា​ តើឯងពិតជាបាត់បង់ការចងចាំមែនឬ?» ដេណាក៏មិនយល់ហេតុអ្វីគាត់សួរបែបនេះ តែនាងក៏រីករាយនឹងឆ្លើយការពិតដែរ

«ខ្ញុំសុំទោស ខ្ញុំគ្មានការចងចាំពីមុនទេ តែអ្នកស្រីជានរណា?»

«ខ្ញុំជាម្តាយអេដៀន» ដេណាមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង

«ឯងពិតជាបាត់ការចងចាំពិតមែន» 

នេះគាត់ពិសោធន៍នាងឬ?

«ឯងប្រាកដជាឆ្ងល់ហើយហេតុអ្វីខ្ញុំដឹងមែនទេ?» ដេណាងក់ក្បាល

«បើជាដេណាពីមុនគេមិនធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំទេ»

«ខ្ញុំពីមុន.......?»

«រឿងកន្លងទៅហើយឯងមិនបាច់ខ្វល់អ្វីច្រើនទេ គ្រាន់តែកែខៃបច្ចុប្បន្នឱ្យបានល្អទៅបានហើយ» សម្តីរបស់គាត់ឱ្យនាងដឹងថាគាត់ប្រាកដជាដឹងរឿងមួយចំនួនកាលនោះមិនខាន

«អ្នកស្រី..» គាត់លើកដៃឱ្យនាងឈប់និយា

«នាងគួរហៅខ្ញុំថាម៉ាក់ បានហើយចូលឡានមក ចាំខ្ញុំឱ្យមនុស្សយកអីវ៉ាន់របស់នាង»

«.............» ដេណា​នៅក្នុងភាពស្ទាក់ស្ទើរ

«ចូលឡានមកយើងទៅផ្ទះ» នាងមិនដឹងថាយ៉ាងម៉េចនោះទេ តែពាក្យនេះពិតជារណ្តំចិត្តនាងខ្លាំងណាស់ ធ្វើឱ្យនាងនឹកដល់ឪពុកដែលបានចែកឋាន វាផ្តល់នូវភាពកក់ក្តៅម្យ៉ាងដែលនាងចង់បានបំផុត

ដេណាចាប់ដៃម្តាយក្មេកហើយក៏ចូលក្នុងរថយន្តទំនើបទាំងឈុតកូនក្រមុំដើម្បីតាមពាក្យដែលគាត់បានហៅថាផ្ទះ។