ប៉ាប៉ាកំពូលស្នេហ៍
ក្រោយធ្វើដំណើរអស់រយះពេលប្រហែល២ម៉ោងពួកគេក៏ទៅដល់ចំការអ្នកភូមិដែលគេដាំដំណាំតាមជើងភ្នំ ធ្វើឱ្យអារ៉ាន់ភ្ញាក់ផ្អើលនឹងទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាតមួយនេះ។
«អាម៉ាន!!
ពួកយើងអាម៉ានមកវិញហើយ»
អ្នកភូមិដែលកំពុងធ្វើចំការក៏ស្រាប់តែឃើញចាវយ៉ូធានក៏នាំគ្នាស្រែកអាម៉ានហើយងាកមកកាន់នាងគ្រប់ៗគ្នា
ចាវយ៉ូធានដាក់នំប៉ាវតូចពីលើស្មាហើយក៏ពរដើម្បីចុះទៅចំការហើយគេក៏ទាញដៃនាងឱ្យទៅជាមួយផងដែរ។
«ប្រយ័ត្តផង» ពេលដាក់កូនប្រុសដលដីហើយ
គេក៏ចាប់ចង្កេះនាងដាក់ចុះក្រោមដូចគ្នា
«អាម៉ានឯងត្រលប់មកវិញហើយ
អេ! នំប៉ាវតូចម្នាក់នេះជានរណា» អ៊ំស្រីម្នាក់ក៏ដើរមករកពួកគេ
«នេះជាកូនប្រុសខ្ញុំយ៉ុងអឺ
និងនេះជាប្រពន្ធខ្ញុំអារ៉ាន់» ងារជាប្រពន្ធនេះធ្វើឱ្យអារ៉ាន់បើកភ្នែកធំៗសម្លឹងមើលមុខចាវយ៉ូអាន។
«អីយ៉ាប្រពន្ធអាម៉ានទេឬ?
អីយ៉ាពួកយើងអាម៉ានមានប្រពន្ធហើយវើយ!»
«លោក!»
«ចាំពេលក្រោយខ្ញុំពន្យល់នាងចុះ»
១២ថ្ងៃត្រង់នៅផ្ទះអ្នកភូមិដែលពេលនេះពួកគេទាំងបីនានៅលើតុអាហារជាមួយគ្រួសារម្ចាស់ផ្ទះកំពុងលើអាហារដាក់លើតុ។
ចាវយ៉ូធានក្រលេកឃើញអារ៉ាន់ដែលមិនមានភាពសុំានិងបរិយាកាសបែបនេះ គេក៏ចាប់ដៃនាង។
«លោក!»
«នាងមិនចូលចិត្តទីនេះ?»
«មិនមែនទេ
ខ្ញុំក៏ជាមនុស្សកើតនៅខេត្តដែរគ្រាន់តែខ្ញុំ....»
«អីយ៉ា
អ្នកស្រីតូចពិតជាស្អាតដល់ហើយ អាម៉ានពិតជាភ្នែកល្អមែន»
ពេលអាហារពេញប្តីប្រពន្ធម្ចាស់ផ្ទះក៏អង្គុយចុះហើយសម្លឹងមើលនាងនិងកូនប្រុសជាពិសេស
«អីយ៉ា នំប៉ាវតូចនេះគួរឱ្យស្រលាញ់ណាស់
ដូចអាម៉ានដល់ហើយ នែកក្មួយស្រីឯងពិតជាពូកែមែនដែលបង្កើតបានកូនប្រុសដូចនំប៉ាវបែបនេះ»
«ហីយ៉ា
អូនមើលមុខពួកគេទៅប្រហែលជាឃ្លានខ្លាំងហើយ»
«បងនេះ
អាម៉ានមិនសូវចូលចិត្តមនុស្សស្រីទេ
តែគេបែរជាមានប្រពន្ធបែបនេះនរណាក៏ភ្ញាក់ផ្អើលដែរពេញទាំងភូមិ។ នេះៗ ហូបឱ្យច្រើនទៅក្មួយស្រីនឹងអាលបង្កើតនំប៉ាវតូចបែបនេះ២
៣នាក់ឱ្យគេទៀតទៅ»
ចាវយ៉ូធាននៅតែរក្សាទឹកមុខញញឹមដដែលតែនាងធ្វើមុខមិនសមមានតែក្រហមប៉ុន្នោះព្រោះតែពាក្យ២
៣នាក់នឹងឯង។ នំប៉ាវតូចកូននាងមើលទៅដូចជាសប្បាយណាស់
ពិតជាឈាមខាប់ជាទឹកមែន កូននាងកាត់ទៅរកឪពុកទាំងមុខមាត់និងអត្តចរិកគ
ហ្សែននាងខ្សោយពិតមែនហើយមើលទៅ។
អ្វីដែលសំខាន់អម្បាញ់មិញអ៊ំស្រីម្នាក់នេះនិយាយថាចាវយ៉ូធានមិនចូលចិត្តមនុស្សស្រីតែម៉េចក៏គេនៅជាមួយនាងបាន
ហើយម៉េចក៏នាងមើលមិនដឹង។
«ក្មួយស្រីឆាប់ហូបទៅ»
«ច៎ា»
ពេលដែលអាហារពេលល្ងាចចប់នាងក៏ទៅចំការជាមួយអ្នកភូមិដែលកំពុងដាំបន្លែបង្ការពេញខ្នងភ្នំ។
នាងមានភាពរីករាយសប្បាយនៅក្នុងបរិយាកាសថ្មីដែលនាងធ្លាប់ធ្វើការនៅរៀនកន្លងមក។
ចាវយ៉ូធានដែលមើលទៅជាមនុស្សមិនសូវមាត់ក
តែគេបែរជារស់រាយនិយាយជាមួយអ្នកភូមិជាធម្មតាទៅវិញ។
ដល់ពេលល្ងាចនាងក៏ត្រូវបានអ្នកភូមិអញ្ជើយចូលរួមពិធីជប់លៀងជាពិសេស។
នាងអង្គុយជាមួយអ៊ំស្រីមិងស្រីវ័យជំទង់ជាច្រើនអ្នកដែលពួកគេកំពុងរៀបអាហារ។
ពេលដែលនាងកំពុងជួយគេនោះវាក៏ជាឱកាសសាកសួររឿងរ៉ាវរបស់ចាវយ៉ូធានផងដែរ។
«ចាវ.អ៎
អាម៉ានស្និតស្នាលមនុស្សនៅទីនេះដល់ហើយ ខ្ញុំមិនដែលឃើញគេបែបនេះពីមុនទេ»
«គេបែបនេះឯង
គេមិនមាត់កច្រើនប៉ុន្មានទេ តែចេះយល់និងជួយទុក្ខធុរះអ្នកនៅទីនេះដូចសាច់ញាតិគេចឹង
យើងក៏តែងសង្ឃឹមថាគេនឹងសប្បាយបែបនេះឯង»
«គ្រួសារគាត់នៅទីនេះដែរឬ?»
«គេមិនប្រាប់នាងទេឬ?
ពួកយើងក៏មិនសូវដឹងពីរឿងរ៉ាវពីគេដែរ
តែដឹងត្រឹមថាគេជាអ្នកមានគុណរបស់យើងតែប៉ុន្នោះឯង»
«មានគុណ?»
«គេមិនដែលនិយាយអ្វីប្រាប់នាងទេឬ?
តែកុំខូចចិត្តអី គេស្រលាញ់នាងណាស់ បើមិនចឹងគេមិននាំនាងមករកពួកយើងទេ
និយាយទៅគេជួយទាំងថវិកានិងកម្លាំងកាលពីច្រើនឆ្នាំមុនពេលអណ្តូងរ៉ែត្រូវបានបាក់រលំ
សមាជិកអ្នកភូមិយើងបាស្លាប់និងរបួសច្រើន
ព្រោះតែជាការជីកជាក្រុមហ៊ុនឯកជនទោះបីជារដ្ឋាភិបាលជួយក៏ពិតមែន
ប៉ុន្តែស្ថានការសម្រាប់រស់នៅថ្មី និងការឈឺចាប់ម៉េចនឹងអាចជួយបានទៅ?
តែអាម៉ានម្នាក់នេះនៅជួយពួកយើងពេលដែលពួកយើងពិបាកបំផុត
ជាពិសេសគេក៏ជួយបង្រៀនក្មេងៗនិងបញ្ជូនពួកគេឱ្យរៀនក្នុងក្រុងទៀតផង»
គេជាមនុស្សចិត្តល្អបែបនេះឬ?
«ហាហា
អ្នកស្រីសំណាងណាស់ថែមទាំងបង្កើតកូនប្រុសឱ្យគេទៀត នេកបង្កើតពីរបីនាក់ទៀតទៅ»
អារ៉ាន់សើចមិនចេញ ញញឹមទាំងលំបាកក្នុងងារជាប្រពន្ធរបស់ចាវយ៉ូធានពិតមែន។
គេតែងតែឱ្យនាងមានការភ្ញាក់ផ្អើលជានិច្ចតាំងពីស្គាល់គេមក។
ពេលត្រលប់ទៅវិញមានទាំងមាន់
ពងមាន់ បន្លែ ផ្លែឈើពេញកន្រ្តកត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ
ហើយបើនិយាយពីនំប៉ាវតូចក៏ដេកលក់បាត់ទៅហើយក្នុងដៃឪពុកបាត់ទៅហើយ។
«អរគុណហើយ»
«កុំភ្លេចអ្វីដែលពួកយើងប្រាប់ណា»
ពេលឮបែបនេះនាងក៏មុខក្រហមម្តងទៀត
ពួកយើងបានដាក់ថ្នាំប៉ូវច្រើនណាស់
កុំភ្លេចប្រើផង
នេះហើយជាអ្វីដែលពួកអ្នកភូមិប្រាប់នាងកុំភ្លេចដាច់ខាតក្នុងរាត្រីវែងអន្លាយរបស់ប្តីប្រពន្ធ
តែនាងនិងចាវយ៉ូធានម៉េចនឹងអាចធ្វើរឿងបែបនោះម្តងទៀតទៅ។ ចាវយ៉ូធានស្រាប់តែញញឹមធ្វើឱ្យនាងសង្កេតឃើញ
ហើយក៏ខឹងភ្លាម
«លោកនៅសើចទៀត»
«ស៊ូ
កូនប្រុសយើងដេលលក់ហើយ»
ចាវយ៉ូធានស្ពាយកន្ត្រកពីក្រោយហើយបីកូនប្រុសទៀតធ្វើឱ្យនាងដែលកាន់មាន់ក៏សង្កេតឃើញក៏រកបីកូនប្រុស
«ខ្ញុំមិនធ្ងន់ទេ»
អាប៉ិតួប្រុសក៏សឺប្រាយអេតមីនរហូតដែរ
ហើយចុះអ្នកអានសឺប្រាយដែរអត់ ខមមិនខ្លះផងអេតមីននិយាយម្នាក់ឯងអផ្សុកណាស់។
តើអារ៉ាន់និងចាវយ៉ូធាននឹងទៅជាយ៉ាងណានៅសប្តាហ៍ក្រោយ
តើគេមានអ្វីសឺប្រាយតួស្រីនិងអ្នកអានទៀតអត់??
Comments
Post a Comment